Mijn 1ste iui poging was vrijdag 6 maart. Ik was kneiter zenuwachtig niet normaal, ik was er misselijk van... Ik was de afgelopen 2 weken bezig geweest met div echo's en bloed afnames. Ik bevind me blijkbaar in een langere cyclus dan anders (normaal is mijn cyclus 28 a 29 dagen) Donderdag avond had ik een smiley op de clear blue test yesssss eindelijk! Online doorgegeven dat ik ovuleer en vrijdag afgewacht tot ik antwoord kreeg. Het verlossende antwoord kwam rond 10 uur in de mail, half 3 echo en 16.15 inseminatie.... De echo werd uiteindelijk om 14.45 uitgevoerd en daarop was een mooi eitje te zien van 21mm, prima formaat en stond op klappen! whoehoeee helemaal top! Ik nam vervolgens weer plek in de wachtkamer tot ik rond half 4 al werd binnen geroepen! Wow dat was snel! Ik kreeg eerst het buisje met nummer te zien waar "het spul" van mijn deense viking (aka donor) uit kwam en het spuitje met het zelfde nummer erop waar de "donatie" nu in zit...spannend allemaal. Ik moest in die fijne stoel met de benen in de beugels. De verpleegkundige bracht een catheter in en toen werd de "donatie" ingespoten direct in de baarmoeder (Scheelt weer een stukkie zwemmen voor die kleine vikingen) de verpleegkundige vertelde me na 5 minuten liggen met de voetjes in de beugels dat ik me mocht aankleden en die dag niet in bad mocht of mocht sporten verder zou ik die dag of zelfs het hele weekend buikpijn kunnen krijgen door de ingreep maar ik moest me daar vooral geen zorgen over maken want dat was normaal.

And then we had to wait.....omdat ik in een langere cyclus zat (langer als 34 dagen, we dachten zelfs aan 38 dagen) had ik geen idee wanneer ik toen normaal gesproken ongesteld zou worden... dus ik had geen houvast met als gevolg dat ik elke keer als ik ging plassen bang was dat ik ongesteld was geworden....Ik kan je vertellen dat gevoel en die angst is vreselijk ik was letterlijk de dagen aan het aftellen en aan het bidden tegelijk...