Het was al weer even geleden, ondertussen hadden we allemaal dit jaar te maken gekregen met het Corona virus wat op zich al heel erg heftig was! Veel besmettingen en mensen overleden wat ik persoonlijk heel heftig en verdrietig vind. Inmiddels bevonden we ons in een heftige 2de golf met weer de nodige regels om dit zo goed en kwaad als het gaat door te komen.

Dit jaar was ook een heftig jaar voor iedereen die bezig was en is om via IUI, IVF, ICSI danwel samen met partner danwel als alleenstaande mama zwanger te worden.

In April 2020 begon het te daagen dat het Corona virus toch wel heftiger was dan men dacht... veel mensen werden ziek tot heel erg ziek en ook kwamen er mensen in het ziekenhuis terecht op onze ic's... onze heer Rutte had het er maar druk mee, hoe dit allemaal in goede banen te leiden? behandelplannen opzetten, de gezondheidszorg op te schalen enz 

Ik had ondertussen op 6 maart 2020 een afspraak bij mijn kliniek in Leiderdorp want ik had een positieve ovulatietest! Eindelijk! want het in kaart brengen van mijn ovulatie was een uitdaging. Er volgde een echo en daarop was een mooi groot eitje te zien die letterlijk op klappen stond, we konden echt van start ! Ik mocht weer plaats nemen in de wachtkamer, zodat ze de tijd hadden om alles klaar te maken. 2 uur later was ik aan de beurt.

Eerst controleren of we het juiste buisje hadden en de donor nummers vergelijken check check dubbel check! Een korte uitleg wat er ging gebeuren en toen mocht ik plaats nemen in de stoel. Het was zo gebeurt, ik mocht nog even blijven liggen terwijl de arts haar administratie bijwerke. Ondertussen maakten we een grapje dat het vast een jongen werd want ik had me sokken aangehouden tijdens de ingreep. In mijn kliniek was het dan vaak een jongen. Klopte in mijn geval als een bus ! 

Op 6 maart geinsemineerd en op vrijdag 13 maart op me werk hoorde ik om 10 uur dat we vanwege de Corona thuis moesten gaan werken tot nader order.... 11 maart hoorde ik ook nog eens dat ik een ander huis had en 20 maart had ik dan toch echt een positieve zwangerschapstest in me handen 1ste poging en hop raak hoe dan! Alles ging ineens heel snel.

Tot op heden werk ik nog steeds thuis, maar dan wel in een nieuw huis. Dus op de eerste week na de inseminatie na, heb ik mijn gehele zwangerschap thuis gewerkt. Alles aan mijn zwangerschap was anders dan anders, niet alleen omdat ik het alleen doe natuurlijk, maar ook door de Corona. Mijn eerste echo's eerste controles alles deed ik letterlijk alleen, ik mocht niemand meenemen. Aan de ene kant ben je super blij dat je zwanger bent en ook nog eens in de 1ste poging. Dat komt maar bij 1 tot 3 procent voor en dat ondanks een 2 tal medische problemen die roet in het eten hadden kunnen gooien...

Aan de andere kant was ik verdrietig omdat ik deze blije momenten met niemand kon delen zoals ik had gewild. Merkte dat ik het daar echt moeilijk mee had en verschrikkelijk verdrietig om was, nog steeds trouwens als ik eraan terug denk. Maar goed niks aan te doen en we moesten er hoe dan ook doorheen.

Ik heb nog geboft besef ik me maar al te goed, want vlak na mijn inseminatie en eerste echo (met 8 weken) in de kliniek om de zwangerschap te bevestigen aan de cryosbank in Denemarken, deed Corona er een schepje bovenop en gingen we in lockdown en werden vanuit mijn kliniek alle geplande intakes en overige afspraken on-hold gezet. Iedereen die zo uitkeek naar haar of hun 1ste intake gesprek, 1ste donormatch of inseminatie poging danwel alleen of met een partner viel dit in duigen voor wie weet hoe lang, die onzekerheid is vreselijk.

Als je dit leest en niet in dit traject hebt gezeten of zit en niet de verhalen kent van de mensen die soms al zo lang bezig zijn en soms al zoveel mislukte pogingen achter zich hebben... dan kun je je bijna niet voorstellen hoe dat voelt, hoe groot je teleurstelling dan is.

Ik volg via instagram sinds een jaar een aantal zeer inspirerende dames die danwel alleen of samen met een partner sinds kort of al heel lang deze kinderwens in vervulling proberen te laten gaan. Of al kindjes hebben via eenzelfde traject. Met veel blijdschap heb ik daar dit jaar succesvolle pogingen voorbij zien komen, maar ook gelezen over kindjes die er helaas niet mochten komen... Hartverscheurend en heel verdrietig. Daar heb ik wel wat traantjes om gelaten hoor, en schiet er nog vol van. De steun is groot online en we gunnen elkaar het beste. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe moelijk het is om de zwangerschaps aankondigingen om je heen te horen of wel op de natuurlijke weg ofwel met hulp van een kliniek, als je zelf net een kindje verliest. Ik heb zoveel bewondering voor die vrouwen.

Ik was toen ik dit schreef inmiddels 35 weken en 1 dag zwanger en die dag om 5 uur was mijn zwangerschapsverlof begonnen! Hoera! Ik was er wel echt aan toe vorige week eigenlijk al haha.

De laatste loodjes zijn ingegaan voordat ik mijn zoon mag verwelkomen het huis en zijn kamertje zijn er klaar voor. Ik ben niet heel erg bezig met de bevalling en alles wat erbij komt kijken. Ik hoop alleen dat alles goed en voorspoedig gaat verlopen, en vooral zonder complicaties. Zodat ik erna gewoon vooral lekker mag genieten van mijn kleine wondertje, want dat is hij en dat besef ik me elke dag. Ik wil hem kennis laten maken met mijn wereld vol met de lieve en belangrijke mensen in mijn leven. 

26.11.2020 is de uitgerekende datum, benieuwd of ik die haal of voorbij ga, dat kan ook natuurlijk. Me gevoel zegt dat ik eerder dan 26 november beval, maar ik heb met alles tot nu toe al me gelijk gehad, eens moet de eerste keer zijn dat ik er naast zit toch? 

*update

Ik zat er dit keer inderdaad flink naast, Finn kwam pas op 8 december om 12:09 🤎

Babykamer 💙

Alle kleertjes zijn gewassen en gestreken en liggen al enige tijd klaar in de kast.

De box staat